به گزارش کردپرس، اوزگور فائق ارول وکیل عبدالله اوجالان و یکی از اعضای هیئت امرالی، در «کنفرانس بینالمللی صلح و جامعه دموکراتیک» در استانبول، با بیان این که کُردها نزدیک به یک قرن است عمداً «خارج از قانون» نگه داشته شدهاند، بر نقش عبدالله اوجالان در تحقق «شمول حقوقی کُردها» تأکید کرد. او همچنین گفت که «هم در عمل و هم در ذهن، باید از خشونت عبور کنیم» و روند صلح تنها با پایاندادن به «نُرمزداییِ ساختاری کُردها» ممکن میشود.
در کنفرانس بینالمللی «صلح و جامعه دموکراتیک» که به میزبانی دمپارتی در استانبول برگزار شد، نخستین نشست با مدیریت چنگیز چاندار و با حضور سخنرانانی از ترکیه و خارج از کشور برگزار شد. برجستهترین و جنجالیترین سخنرانی این بخش را اوزگور فائق ارول وکیل عبدالله اوجالان و یکی از اعضای هیئت امرالی بر عهده داشت.
کُردها پس از ۱۹۲۵ عمداً نُرمزدایی شدند
ارول گفت از سال ۱۹۲۵ به بعد هر بار که نام «کُرد» برده میشد، بلافاصله با اتهام «شورش و ناهنجاری» مواجه میشدند و این ذهنیت تا امروز ادامه یافته است. به گفته او: «کُردها نزدیک به صد سال است که در یک منطقهی حقوقیِ ممنوع نگه داشته شدهاند. اگر کُردها را به رسمیت نشناسید، درباره هیچ حق دیگری نمیتوان صحبت کرد.»
او با اشاره به جلسه اخیر کمیسیون مجلس گفت که حتی در آنجا نیز به یک مادر اجازه سخن گفتن به زبان کُردی داده نشد، و این تناقض را برجسته کرد: «در کمیسیون به مادری اجازه ندادند که با زبان کُردی سخن بگوید، اما همان رئیس مجلس در دیاربکر به زبان کُردی سخنرانی کرد! چون اینجا قانونی نیست؛ گویی کُردها در حوزه قانون نیستند!»
اوجالان خواهان آن است که کُردها دوباره به چارچوب قانون بازگردند
ارول با تأکید بر جایگاه عبدالله اوجالان در معادلات سیاسی و اجتماعی ترکیه گفت که اوجالان نهتنها «رهبر دموکراتیزهکردن جامعه کُرد» است، بلکه نخستین فردی بوده که در داخل جنبش کُردی، گذار از رویکرد مسلحانه به رویکرد سیاسی، حقوقی و گفتوگومحور را بنیان گذاشته است. به گفته او، اوجالان همواره بر این نکته پافشاری کرده که «کُردها باید دوباره به حوزه قانونی بازگردانده شوند» و حقوق و مطالبات آنان در چارچوب قانون ملی و نظم عمومی تعریف شود. ارول افزود که اگر این خواسته مرکزی ــ یعنی شمول قانونی کُردها ــ محقق نشود، هیچ روند صلح یا سازوکار سیاسی قادر به ایجاد یک راهحل پایدار نخواهد بود. او یادآور شد که گذشته نیز این واقعیت را ثابت کرده است؛ زیرا اگر دولتها در مقاطع مختلف پیشنهادهای اوجالان را بهدرستی مدیریت و پیگیری میکردند، «سه دهه خشونت و درگیری میتوانست هرگز رخ ندهد.»
باید هم در عمل و هم در ذهن از خشونت عبور کرد
ارول با بازخوانی تجربه شکستخورده روندهای گفتوگو در دهههای اخیر گفت که مشکل تنها به پایاندادن به خشونت در میدان محدود نمیشود، بلکه مهمتر از آن تغییر ذهنیتها و عبور از الگوهای فکری خشونتمحور است. او توضیح داد که امروز، برخلاف دورههای گذشته، بخش بزرگی از کنشگران سیاسی و اجتماعی هم در «سطح عملی» و هم در «سطح ذهنی» به این نتیجه رسیدهاند که ادامه خشونت، نه برای دولت و نه برای جامعه کُرد، هیچ دستاوردی ندارد و تنها بازتولید بنبستهاست. از نگاه او، این عبور ذهنی از خشونت، یک تحول جدی در مقایسه با دهههای گذشته است و میتواند پایه شکلگیری یک گفتوگوی واقعی و پایدار باشد.
«حق امید» و مقایسه با تجربه ماندلا
ارول مفهوم «حق امید» را یکی از کلیدیترین عناصر هر فرآیند صلح دانست و تأکید کرد که بدون فراهمشدن شرایط منصفانه و انسانی برای گفتوگو، هیچ روندی نمیتواند به نتیجه برسد. او برای توضیح این موضوع، به مذاکرات تاریخی آفریقای جنوبی اشاره کرد و گفت در آن کشور، دولت تنها زمانی توانست با ماندلا وارد مذاکره واقعی شود که شرایط برابر و محترمانه برای او در زندان فراهم شد؛ از جمله امکان تماس با جهان بیرون، دسترسی به رسانهها و فضای آزاد برای فکر و ابتکار سیاسی. ارول افزود که روند صلح در ترکیه نیز نیازمند همین «اراده و شجاعت سیاسی» است: «اگر تصمیم به حل مسئله وجود دارد، باید در گام نخست شرایطی ایجاد شود که اوجالان بتواند آزادانه فکر کند، با جامعه مدنی ارتباط داشته باشد و از انزوا بیرون بیاید. این همان چیزی است که امید را زنده نگه میدارد. ما همیشه آزادی اوجالان را یک ضرورت و انتظار مشروع دانستهایم.»
نظر شما